برترین دانایی

ما همه روزی خواهیم مرد؛ چه آن را باور داشته باشیم، چه نه. فرزندان منطق و باورهای والدین را به سخره می‌گیرند و روزی همین اتفاق برای خودشان خواهد افتاد. منطق‌ها می‌میرند و جای خود را به منطق‌های جدید می‌دهند. چرا باید به خاطر یک منطق، یک جهان بینی، یک طرز فکر تاریخ مصرف‌دار، احترام و اعتماد به نفس کسی را از بین برد یا دل او را شکست. مثلا اگر الآن مد شده است به دین و خدا اعتقاد نداشته باشیم، لازم نیست غذای نذری کسی را پس بدهیم یا به جای تشکر از کاری که «از روی مهربانی» انجام داده، ساعت‌ها برایش موعظه کنیم یا سوال پیچش کنیم و عقایدش را زیر سوال ببریم. بحث دین و غذای نذری صرفا یک مثال است. در روابط روزانه بسیاری از مهربانی‌ها پس زده می‌شوند و دل‌هایی شکته می‌شوند که دلیلش چندتا «پ آن‌گاه کیو» است. آن چه از ما باقی می‌ماند منطق‌های ما نیست، خاطره‌ی مهربانی‌های ماست. روزی خواهیم مرد.

پ.ن.
۱. مخاطب اصلی این نوشته خودم هستم.
۲. عمل کردن به جمله‌ی زیر برایم بسیار سخت بود.

گفتاورد:

برترین دانایی، مهربانی است.
ضرب المثل عبری