رَندی پاش

من تا کنون «رَندی پاش» را نمی‌شناختم، تا این که در روز گذشته متوجه شدم بسیاری از وبلاگ‌های دنیا (بخصوص وبلاگ‌های کامپیوتری) از او صحبت می‌کنند و از سخنرانی معروفش در دانشگاه «کارنِگی ملون» آمریکا که در هجدهم سپتامبر ۲۰۰۷ انجام شده بود. عنوان سخنرانی‌اش این بود: «واقعا به رویاهای کودکی‌تان برسید» یا «آخرین سخنرانی». چون که حجم فیلم سخنرانی زیاد بود (۲۲۰ مگابایت) دودل بودم که آن را دانلود کنم یا نه. الآن، بعد از دیدن سخنرانی، بسیار خوشحالم که دانلودش کردم و آن را از خوش‌اقبالی‌های زندگی‌ام می‌دانم. این سخنرانی یک تراژدی پر از شور زندگی است. خیلی کم پیش آمده بود از ته دل بگویم به کسی حسودیم شده، اما من به «رندی پاش» حسودیم شد.

«رندی پاش»، در ابتدای سخنانش جهت اطلاع کسانی که او را نمی‌شناختند، چند عکس از اسکن بدن خود را نشان می‌دهد و توضیح می‌دهد که تقریبا ۱۰ غده در کبدش دارد، و پزشکان گفته‌اند تنها ۳ تا ۶ ماه به خوبی سالم خواهد بود؛ با این حال در حال حاضر از سلامتی و وضع جسمانی خوبی برخوردار است؛ خیلی بهتر از بسیاری از حضار.

او در ادامه‌ی حرف‌هایش از آرزوهای کودکیش صحبت کرد و این که چگونه توانست به آن‌ها برسد؛ چگونه می‌توان به دیگران کمک کرد تا به آرزوهایشان برسند یا که آرزوهایشان را شکل دهند. از کسانی که به او کمک کرده بودند تشکر کرد؛ خانواده‌اش، استادانش، دانشجویانش، همکارانش و رییس‌هایش. و در بخشی بسیار جذاب توضیح داد، چه کار کنیم تا دیگران به ما کمک کنند که طی آن تولد همسرش را به او تبریک گفت.

در انتهای سخنرانی او رو به جمعیت کرد و گفت: «این سخنرانی برای شما نبود، بلکه برای فرزندانم بود.» انگار که این حرف‌ها نوعی وصیت برای فرزندانش باشد.

در بیست و پنجم جولای ۲۰۰۸ (یک روز قبل از تاریخ این پست)، «رندی پاش» در سن ۴۷ سالگی، در خانه‌ی خودش و در کنار همسر و سه فرزندش در گذشت.

لینک‌ها:
صفحه‌ی «آخرین سخنرانی»
«آخرین سخنرانی» در یوتیوب (حجم بالای فیلم، یک دیوار آجری است)
متن «آخرین سخنرانی»
«رندی پاش» در ویکیپدیا

گفتاورد:

دیوارهای آجری بی‌دلیل آن‌جا نیستند. دیوارهای آجری برای عقب نگه داشتن ما نیستند؛ دیوارهای آجری آن‌جا هستند تا به ما این امکان را بدهند تا بفهمیم به چه شدت چیزی را می‌خواهیم. دیوارهای آجری آن‌جا هستند تا کسانی را عقب نگه دارند که به اندازه‌ی کافی آن چیز را نمی‌خواهند. آن‌جا هستند تا جلوی آن «دیگران» را بگیرند!