آواره

نیمه شب بود و غمی تازه نفس،
ره خوابم زد و ماندم بیدار.
ریخت از پرتو لرزنده شمع
سایهٔ دست گلی بر دیوار.

 

همه گل بود، ولی روح نداشت
سایه‌ای مضطرب و لرزان بود
چهره‌ای سرد و غم‌انگیز و سیاه
گوئیا مردهٔ سرگردان بود!

 

شمع، خاموش شد از تندی باد،
اثر از سایه به دیوار نماند!
کس نپرسید کجا رفت، که بود،
که دمی چند درین جا گذراند!

 

این منم خسته درین کلبهٔ تنگ
جسم درمانده‌ام از روح جداست
من اگر سایهٔ خویشم، یارب،
روح آوارهٔ من کیست، کجاست؟

 

از فریدون مشیری

تشنه‌ی توفان، ۱۳۳۴